تأثیر آموزش گروهی مهارت های ارتباطی در سازش یافتگی و همدلی دانش آموزان

مقدمه: کودکان برای مقابله با تنش های زندگی و حفظ سلامت روانی خود به مهارت هایی نیاز دارند. آموزش مهارت های ارتباطی بستر مناسبی برای آماده سازی کودکان برای غلبه بر تنش ها فراهم می کند. مطالعه حاضر با هدف تعیین تأثیر آموزش مهارت های ارتباطی در سازش یافتگی و همدلی دانش آموزان دختر مقطع ابتدایی انجام شد. روش: پژوهش حاضر یک مطالعه شبه آزمایشی است. در این پژوهش جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان دختر پایه چهارم و پنجم ابتدایی شهر رودبار در سال تحصیلی 93-1392 بود. در مرحله غربالگری و بر اساس کسب نمره لازم در دو پرسشنامه سازش یافتگی سینها و سینگ و پرسشنامه همدلی بریانت، از میان 126 دانش آموز، 30 نفر انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل جایگزین شدند. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس تک متغیری داده ها نشان داد که آموزش مهارت های ارتباطی در سازش یافتگی کل دانش آموزان به طور معنا داری مؤثر است. در مورد مؤلفه های سازش یافتگی نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیری داده ها نشان داد که آموزش مهارت های ارتباطی بر مولفه های سازش یافتگی (اجتماعی، عاطفی وتحصیلی) تفاوت معناداری دارد. همچنین نتایج تحلیل کوواریانس داده ها نشان داد که آموزش مهارت های ارتباطی بر همدلی دانش آموزان به طور معناداری مؤثر است. نتیجه گیری: با توجه به اینکه در برنامه آموزش مهارت های ارتباطی به کیفیت تعامل اجتماعی و هیجانی دانش آموزان با همسالان و محیط اطراف توجه می شود و فرصت بهره برداری از این مهارت ها در محیط های واقعی و عینی برای آن ها فراهم می گردد، لذا استفاده از این گونه برنامه ها در محیط های آموزشگاهی ضرورت دارد.